Autor piosenek, szyita, ekspres, baner, trasa rowerowa, oh!, bazylia / „Język w czasie”, felieton Fernando Ávili

Czy są jakieś słowa z podwójnym „a”? Tak, kilka, np. contraalmirante, contraataque, contraargumento, chociaż pisownia bez podwójnego „a” jest również poprawna, contralmirante, contrataque, contrargumento. W przypadku słowa „cantautor” forma „cantaautor” nie jest już prawidłowa. A z podwójnym „e”? Wiele, np. creo, Neerlandés, infantiles, które nie dopuszczają żadnej innej formy, oraz maestreescuela, irremplazable, sobreexcitación, które można również zapisać bez podwójnego „e”, maestrescuela, irremplazable, sobreexcitación. A z podwójnym „i”? Niewiele, np. anti-imperialista, Shiita, semiinconsciente, z których żadnego nie można zapisać bez podwójnego „i”. A z podwójnym „o”? Wiele z nich, np. zoo, coordinador, zootecnia, również nie dopuszcza wersji bez podwójnego „o”. A z podwójnym „u”? Bardzo niewiele, wszystkie z tej samej rodziny, duumvir, duumviral, duumvirate, które również nie dopuszczają uproszczenia.

Czy istnieją słowa z podwójnym s? Nie, istnieją od trzech stuleci. Dlatego impasse (francuski), dossier (francuski), express (francuski i angielski) są pisane w języku hiszpańskim pojedynczym s, impase (Słownik amerykanizmów), dosier, exprés. A te, które pojawiają się z podwójnym s w Słowniku języka hiszpańskiego (DLE)? Wszystkie są słowami obcymi. Dlatego są pisane kursywą, z wyjątkiem Picasso-like i Rousseau-like, które ze względu na swoją hybrydową naturę nie są pisane kursywą. A z podwójnym z? Wszystkie, które pojawiają się w DLE, są słowami obcymi: jazz (angielski), mezzosopran (włoski), pizza (włoski), z wyjątkiem hybryd jazzista, pizzería, prepizza. A z podwójnym c? Mnóstwo! Pe, acceso, cóccix, dicción. A z podwójnym t? Żadne. Dlatego włoskie słowa „tutti frutti” oraz francuskie „baguette” i „culotte” zapisuje się po hiszpańsku jako „tutifruti” (Panihiszpański Słownik Wątpliwości, DPD), „baguete” (DPD) i „culote”. A z podwójnymi NNS? Wiele! Na przykład „connatural”, „innovación”, „perenne”, ale nie tak wiele jak w języku angielskim, dlatego angielskie słowa „tenis”, „skaner” i „banner” zapisuje się po hiszpańsku jako „tenis”, „escribir”, „báner” (DPD).

A z podwójnym l? Oczywiście! Znacznie więcej, niż można by przypuszczać! Pamiętajmy, że podwójne l było literą jeszcze pięćdziesiąt jeden lat temu. Nazywało się elle. Teraz jest dwuznakiem i nadal jest używane z tym samym dźwiękiem co ye, valla, calle, gallina, ze zwyczajowym ostrzeżeniem, że valla („przeszkoda”) nie jest tym samym co vaya (od czasownika „ir”), ani cayo („wyspa”) jako callo (od czasownika „callar”), ani raya („linia”) jako ralla (od czasownika „rallar”), mimo że brzmią tak samo. A podwójne r? Oczywiście! Jest używane tylko między samogłoskami, aby odróżnić miękkie dźwięki caro, varia, cero od twardych dźwięków carro, barría, cerro. Nigdy, między spółgłoską a samogłoską, jak błędnie pojawia się w Enrrique, Conrado, Israel, które mają twardy dźwięk bez potrzeby duplikacji, Enrique, Conrado, Israel. Należy pamiętać, że słowa składające się z jednego elementu zakończonego samogłoską i drugiego zaczynającego się na r, wymagają duplikacji r, np. ciclorruta, vicerector, seismorresistente, których drugim elementem jest ruta, rector, resistente.

Można powiedzieć, że generalnie istnieje tendencja do uproszczenia. Słowa takie jak „veer”, „preveer”, „transteo”, „transpaso”, „translado”, „obscuro”, „subjeto”, „pseudónimo”, „tsunami” dają początek uproszczonym formom „ver”, „prever”, „trasteo”, „traspaso”, „transferencia”, „oscuro”, „sujeto”, „pseudónimo”, „tsunami”. Gabriel García Márquez mówił w swoim słynnym przemówieniu w Zacatecas w 1997 roku o potrzebie zniesienia „h” w stylu rupestriańskim. Stało się tak na przykład w przypadku słów „bahareque”, „alhelí”, „¡huy!”, „albahaca”, które obecnie są zazwyczaj zapisywane bez „h”, „bareque”, „alelí”, „¡uy!”, „albaca”.

Ekspert w dziedzinie ortografii i językoznawstwa